Αγαπητέ μου Βίλχελμ,

…Τι να σου πρωτοπώ για αυτά δεν ξέρω. Σίγουρα είναι σκίτσα ( γιατί έτσι τα θεωρώ
εγώ όλα μέσα στο κεφάλι μου ) και έχουν να κάνουν με την καθημερινότητά μου.
Παρατηρώ κάτι, μια γραμμή στον ουρανό από ένα αεροπλάνο ας πούμε, ή ένα ψάρι
(ψάρι=λαχτάρα) ή την γραβάτα που φοράει ο Κωνσταντάρας σε μια κλασσική ελληνική
Ταινία Σάββατο βράδυ και το υπόλοιπο πάει μετά από μόνο του. Γενικώς δεν υπάρχει αρχικό
σχέδιο σε τίποτα από ό,τι σχεδιάζω. Το σχέδιο είναι να μην υπάρχει σχέδιο.
Διαπιστώνω πλέον όταν τα τελειώνω τι είναι αυτό που έκανα και ύστερα βάζω τίτλο.
ΠΧ το έργο "Δεν μου άρεσες πολύ και είπα να σε μαυρίσω" ξεκίνησε από το
τηλεφώνημά μου με την ψυχαναλύτριά μου όταν ήταν στο νοσοκομείο με πνευμονία και μου
είπε ότι της έχουν βάλει ένα σωληνάκι από το χέρι στην καρδία. Είναι το κεντρικό σωληνάκι
που είναι χρυσό. Έτσι ξεκίνησε. Το υπόλοιπο πήγε από μόνο του.
( Παρένθεση. μου αρέσει πάρα πολύ να κάνω λουλούδια σαν αυτά στο συγκεκριμένο
έργο, γιατί για μένα είναι σύμβολο αποκάλυψης κάτι όμορφου που ήδη υπάρχει απλώς δεν
έχει ακόμα βγει στην επιφάνεια. Πως λέμε "Άνθισες" όταν βλέπουμε κάποιον να ομορφαίνει και
να εξελίσσεται.)
Συνεχίζω. Όταν το έργο τελείωσε διαπίστωσα πως ουσιαστικά έχω σχεδιάσει δυο
πνευμονία (το ένα μαύρο το άλλο όχι). Το μαύρο πνευμόνι έχει 4 μάτια μέσα. Όταν την
ξαναείδα ύστερα από καιρό μου είπε ότι είχε 4 εστίες μόλυνσης στον πνεύμονα. Έμεινα με το
στόμα ανοιχτό όπως καταλαβαίνεις.
Ύστερα λοιπόν αρχίζω να περνάω στα πιο μεγάλα και χρωματιστά. Εδώ η διαδικασία μου
είναι ακόμα πιο τυχαία. Το μόνο που είναι κοινό είναι οτι ζωγραφίζω λουλούδια. Η
τουλάχιστον έτσι ξεκινάω.
Έχω όρεξη ένα βράδυ, ανοίγω μπλοκ. Βλέπω κάπου έναν μικρο λεκέ, και ξεκινάω με
ένα πέταλο ή κάτι τέτοιο. Οι τίτλοι τους (δεν έχουν όλα) εξαρτώνται από την ημέρα
που είχα. Είναι κάτι σαν ημερολόγιο. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Τίποτα στα έργα αυτά δεν έχει σύνδεση με το περιβάλλον. Είναι αιωρούμενα αντικείμενα κατά
βάση. Σαν να είναι κάτι ή στον αέρα ή στο νερό. Μια φίλη παρατήρησε (δεν ξέρω αν είναι έτσι)
πως τα έργα αυτά περνώντας ο χρόνος γίνονται όλο και πιο "θηλυκά".

Με εκτίμηση,
Π.